Mijn Heartbeat
workshop Curious Heart begon de dag ervoor al, toen ik met squashen toch net dat ene balletje wilde halen… Een vreselijk gekraak in mijn knie en ik oergeluiden makend van de pijn op de grond… het balletje had ik niet… wel meniscusletsel, waardoor ik de workshop vanuit een rolstoel heb gegeven.
Dat zal voorlopig de manier zijn waarop ik les geef, omdat ik me met krukken niet veilig voel op de vloer. Misschien wat vreemd om te zeggen, maar de rolstoel geeft me vrijheid en mogelijkheden.
En… sinds ik gigantisch door mijn knie ging en mijn stabiliteit verloor, voel ik me 1000% beter…
Er was iets in mij aan de gang, al anderhalf jaar, misschien langer, waar ik last van had… niet in mijn hum, super slecht slapen, nachtmerries, de ene lichamelijke klacht na de andere, overal verdwalen, letterlijk en figuurlijk de weg kwijt, het was slepen door modder en klei met mij…
Van de ene behandelaar naar de andere en het kwam voor mij steeds op één ding uit: mijn geschiedenis met mijn vader… ik snapte dat…was er boos over, dat ik het snapte en dat het toch niet wegging… ik heb geworsteld en gevoeld dat ik in een diep proces zat, waar alle lieve tips, uitreikingen en adviezen van jullie kant (Super lief! Dank jullie wel!) geen uitkomst boden… slechts tijd, geduld en vertrouwen…
En toen kwam die ene opmerking tijdens het opbouwen, een uur voor aanvang van de workshop, de dag na mijn blessure… “er is iets waar je niet naar wilt kijken”… en vanuit mijn wijd openstaande curious heart was dat het moment dat ik eerlijk en nieuwsgierig kon kijken naar hetgeen ik niet wilde zien…the way out is in…
Mijn vader vergeven… ik had het ineens magisch helder… al mijn nachtmerries, al mijn weerstand, geworstel en vechten was werk, mijn werk, om mijn vader te helen en te vergeven…
Dat enorme, kolossale blok beton loste op in een split second… alsof je een zakdoekje loslaat… een moment van niets… maar het werk dat eraan vooraf ging… horror soms…
En pas in het moment van loslaten, in het moment van vergeven, ontdekte ik dat het daar om ging… toen het er meteen ook helemaal niet meer toe deed… opgelost… weg… verdwenen…
Ik heb aan den lijve ondervonden wat vergeven is, iets waarvan ik gedacht had dat het nooit zou gebeuren. Ik was vast van plan dat niet te doen… Nu weet ik vanuit hart en ziel en lijf en leden hoeveel tijd het vraagt, hoeveel geworstel en gevecht vooraf kan gaan aan vergeven…
En ook… hoe helend…voor mijn lijf, voor mijn hart en mijn ziel… voor mij, maar vooral ook voor mijn vader… helend…door de dood heen… hij is al zes jaar aan gene zijde…
Een enorme bevrijding, ik ben een bevrijd mens nu, mijn vader een bevrijde ziel…
Mijn opluchting is groots… dus ik huppel als een blij meisje door de wereld nu… op krukken… met een brace…
Volgende week naar Oerol op Terschelling, zie mij gaan over het eiland…voorin een elektrische bakfiets en Evert, mijn ridder, op de pedalen om mij over het eiland te trappen…
