Ik wil jullie graag een bekentenis doen: in al die jaren dat ik dans, inclusief mijn danspad van de teacher training heb ik nog nooit thuis gedanst.
Ik ging trouw elke week naar de woensdagochtend sweat van Gaby, volgde veel workshops in binnen- en buitenland, maar thuis dansen… nee… dat heb ik nooit voor elkaar gekregen.
Aversie…. drempels… hoe moet dat met de muziek… gek, in mijn eigen kamer… gordijnen open… gordijnen dicht… de buren… mijn kinderen…. mijn man…. geen tijd…. straks…. niet nu… wat er ook allemaal passeerde… ik danste niet thuis.
En in december, met de tweede lockdown vond ik mijzelf ineens als vanzelf dansend in de kamer… wat heerlijk! Heerlijk om te dansen zonder les te geven, mijn eigen dans te doen, te ervaren wat er allemaal in mijn eigen lijf is opgeslagen. De hele frustratie van bijna 10 maanden niet gezond zijn, genieten van hoofd, schouders, knie en teen, die het allemaal doen en allemaal willen bewegen… wat een bevrijding van mijn eigen lijf, mijn eigen hart en ziel… contact met mijn eigen spirit. Los van les geven, mijn eigen dansmeditatie…
Wat thuis dansen mij brengt is de vonk voor mijn dagelijks leven, de schop onder de kont die ik nodig heb nu ik helemaal thuis zit zonder werk, zonder inkomen en mijn bedrijf kopje onder zie gaan. ‘Dance, dance otherwise we are lost’ was een hartekreet van Pina Bausch en in deze tijd voel ik de waarheid en diepte daarvan in mijn buik, in mijn moving centre, twee vingers onder mijn navel… daar, recht in het hart van mijn zijn…
Diep ervaren dat ik grond kan vinden in flow, dat ik mijn voeten kan vertrouwen en de stappen die ik zet, zelfvertrouwen ontwikkelen en vertrouwen in de stroom van mijn leven. Mij overgeven aan moving centre in verbinding met voeten… als een passer… mijn eigen cirkels, rondingen… in beweging blijven… gedragen door Moeder Aarde…
Mijn staccato moet ik werkelijk oefenen… zoeken wat teveel is, wat te weinig… zoeken naar wat precies goed is, genoeg is… niet meer niet minder, niets erbij of eraf… dit is de kern, dit is puur ik, dit is mijn waarheid, dit is waar ik voor sta, dit is waar ik voor ga… een essentiële oefening met alles wat er op ons afkomt via media en politiek… pfff… dank, dank, dank voor dit medicijn …
Chaos… Schudden, trillen, me laten bewegen, afschudden… alle pijn, alle frustratie, afschudden van alle restricties; alles wat me bekneld binnenste buiten keren en afschudden… mijn wervelkolom opgeven, de strakte daarvan, het rechte… verslappen, verzachten, buigen, buigen, buigen…. en barsten… tranen… oplossen…voelen in de dans dat dit gebeurt… dat er dan vrijheid binnen druppelt… zo natuurlijk… en creatie gaat stromen… nieuwe ideeën, nieuwe mogelijkheden, ruimte…
Wat een feest als het lyrische in mij doorbreekt… dan blijkt de kamer ineens te klein… tot mijn eigen verrassing hoor ik mijzelf lachen, zie ik mijzelf rollen over de bank en gekke dingen doen… vind ik mijzelf spelend terug op de dansvloer met jullie allemaal, ja, ik heb stiekem met je gedanst… en voel ik mij werkelijk lichter worden, voel ik dat er weer ruimte is om de wereld aan te kijken en mijn plek in te nemen…
Ja, de wereld… mijn zegeningen druppelen en rimpelen de wereld in… wat is verstilling een prachtige dans… wat een heling vind ik in deze slow motion beweging… volle aandacht en concentratie… adem…verstilling…wat een rijk ritme.. zoveel groter dan mijzelf…
Ik wil mijn dansen zo graag met jullie delen…
