Mijn Heartbeat workshop Curious Heart begon de dag ervoor al, toen ik met squashen toch net dat ene balletje wilde halen… Een vreselijk gekraak in mijn knie en ik oergeluiden makend van de pijn op de grond… het balletje had ik niet… wel meniscusletsel, waardoor ik de workshop vanuit een rolstoel heb gegeven.

Dat zal voorlopig de manier zijn waarop ik les geef, omdat ik me met krukken niet veilig voel op de vloer. Misschien wat vreemd om te zeggen, maar de rolstoel geeft me vrijheid en mogelijkheden.

En… sinds ik gigantisch door mijn knie ging en mijn stabiliteit verloor, voel ik me 1000% beter…

Er was iets in mij aan de gang, al anderhalf jaar, misschien langer, waar ik last van had… niet in mijn hum, super slecht slapen, nachtmerries, de ene lichamelijke klacht na de andere, overal verdwalen, letterlijk en figuurlijk de weg kwijt, het was slepen door modder en klei met mij…

Van de ene behandelaar naar de andere en het kwam voor mij steeds op één ding uit: mijn geschiedenis met mijn vader… ik snapte dat…was er boos over, dat ik het snapte en dat het toch niet wegging… ik heb geworsteld en gevoeld dat ik in een diep proces zat, waar alle lieve tips, uitreikingen en adviezen van jullie kant (Super lief! Dank jullie wel!) geen uitkomst boden… slechts tijd, geduld en vertrouwen…

En toen kwam die ene opmerking tijdens het opbouwen, een uur voor aanvang van de workshop, de dag na mijn blessure… “er is iets waar je niet naar wilt kijken”… en vanuit mijn wijd openstaande curious heart was dat het moment dat ik eerlijk en nieuwsgierig kon kijken naar hetgeen ik niet wilde zien…the way out is in…

Mijn vader vergeven… ik had het ineens magisch helder… al mijn nachtmerries, al mijn weerstand, geworstel en vechten was werk, mijn werk, om mijn vader te helen en te vergeven…

Dat enorme, kolossale blok beton loste op in een split second… alsof je een zakdoekje loslaat… een moment van niets… maar het werk dat eraan vooraf ging… horror soms…

En pas in het moment van loslaten, in het moment van vergeven, ontdekte ik dat het daar om ging… toen het er meteen ook helemaal niet meer toe deed… opgelost… weg… verdwenen…

Ik heb aan den lijve ondervonden wat vergeven is, iets waarvan ik gedacht had dat het nooit zou gebeuren. Ik was vast van plan dat niet te doen… Nu weet ik vanuit hart en ziel en lijf en leden hoeveel tijd het vraagt, hoeveel geworstel en gevecht vooraf kan gaan aan vergeven…

En ook… hoe helend…voor mijn lijf, voor mijn hart en mijn ziel… voor mij, maar vooral ook voor mijn vader… helend…door de dood heen… hij is al zes jaar aan gene zijde…

Een enorme bevrijding, ik ben een bevrijd mens nu, mijn vader een bevrijde ziel…

Mijn opluchting is groots… dus ik huppel als een blij meisje door de wereld nu… op krukken… met een brace…

Volgende week naar Oerol op Terschelling, zie mij gaan over het eiland…voorin een elektrische bakfiets en Evert, mijn ridder, op de pedalen om mij over het eiland te trappen…

Summertime… and the living is easy… een aria uit de opera Porgy & Bess uit 1934 van George Gershwin… laat het even tot je doordringen… deze geweldige evergreen is een opera song uit 1934… een opera  met alleen zwarte zangers en acteurs… een tijdsdocument…

Bij deze enkele van mijn  favoriete Summertime-versies (klik op de foto voor de muziek) om de zomer te vieren en… ik dans de zomer graag met jullie door!  Zie je graag op de dansvloer… heerlijk door de 5Ritmes heen bewegen… again and again and again…

SUMMERTIME!

Rimpelingen in ons universum… zo werd -als relativerende troost- de persconferentie van 2 november genoemd door een vriendin van mij, toen ik haar verdrietig en boos appte dat de overheid mij tuk heeft: ik moet gaan scannen en onderscheid gaan maken tussen dansers, jij mag naar binnen en jij niet… op basis van een groen of een rood scherm…

Op deze manier dansers scannen bij de zaal, of voorlopig stoppen met dans aanbieden totdat deze idiotie voorbij is…

Dat zou dus voor mij persoonlijk geen werk en geen inkomen betekenen, maar bovenal niet kunnen bieden wat juist zo ontzettend nodig is -empowerment door beweging en dans- om enigszins gezond te blijven in deze wereld die niet meer gaat over geneeskunde, gezondheid en welzijn, maar over politiek, propaganda, manipulatie, belangenverstrengeling en polarisatie …

Het huidige gebeuren doet mij sterk denken aan Publieke Werken, een boek van Thomas Roosenboom, waarin een man aan het begin van het boek een grote inschattingsfout maakt en waarvan je denkt, daar zal hij wel van leren… maar nee… hij doet precies het laatste wat je zou moeten doen en maakt de ellende alleen maar groter… en dan denk je… daar leert hij van… nu zal hij wel beter weten, maar nee… het gaat van kwaad tot erger en dat nog eens in het kwadraat. Het hele dikke boek door neemt hij de meest ondenkbare stomste beslissingen tot ver in het absurde toe…. als lezer zit je met kromme tenen, verontwaardiging, plaatsvervangende schaamte voor zijn waanzin en vooral ongeloof, ongeloof over zoveel stupiditeit… ik kreeg het boek bijna niet uitgelezen van ellende…

Ga het vooral niet lezen zou ik zeggen… maar dat hoeft ook niet… op een bepaalde manier zitten we er nu zelf midden in… steeds als je denkt gekker zullen ze het toch niet maken… maar ja, dan toch wel…

Laten we luisteren naar Pina Pausch… haar oproep volgen:

‘DANCE! DANCE!!!! Otherwise we are lost!”

Ik wil jullie graag een bekentenis doen: in al die jaren dat ik dans, inclusief mijn danspad van de teacher training heb ik nog nooit thuis gedanst.

Ik ging trouw elke week naar de woensdagochtend sweat van Gaby, volgde veel workshops in binnen- en buitenland, maar thuis dansen… nee… dat heb ik nooit voor elkaar gekregen.

Aversie…. drempels… hoe moet dat met de muziek… gek, in mijn eigen kamer… gordijnen open… gordijnen dicht… de buren… mijn kinderen…. mijn man…. geen tijd…. straks…. niet nu… wat er ook allemaal passeerde… ik danste niet thuis.

En in december, met de tweede lockdown vond ik mijzelf ineens als vanzelf dansend in de kamer… wat heerlijk! Heerlijk om te dansen zonder les te geven, mijn eigen dans te doen, te ervaren wat er allemaal in mijn eigen lijf is opgeslagen. De hele frustratie van bijna 10 maanden niet gezond zijn, genieten van hoofd, schouders, knie en teen, die het allemaal doen en allemaal willen bewegen… wat een bevrijding van mijn eigen lijf, mijn eigen hart en ziel… contact met mijn eigen spirit. Los van les geven, mijn eigen dansmeditatie…

Wat thuis dansen mij brengt is de vonk voor mijn dagelijks leven, de schop onder de kont die ik nodig heb nu ik helemaal thuis zit zonder werk, zonder inkomen en mijn bedrijf kopje onder zie gaan. ‘Dance, dance otherwise we are lost’ was een hartekreet van Pina Bausch en in deze tijd voel ik de waarheid en diepte daarvan in mijn buik, in mijn moving centre, twee vingers onder mijn navel… daar, recht in het hart van mijn zijn…

Diep ervaren dat ik grond kan vinden in flow, dat ik mijn voeten kan vertrouwen en de stappen die ik zet, zelfvertrouwen ontwikkelen en vertrouwen in de stroom van mijn leven. Mij overgeven aan moving centre in verbinding met voeten… als een passer… mijn eigen cirkels, rondingen… in beweging blijven… gedragen door Moeder Aarde…

Mijn staccato moet ik werkelijk oefenen… zoeken wat teveel is, wat te weinig… zoeken naar wat precies goed is, genoeg is… niet meer niet minder, niets erbij of eraf… dit is de kern, dit is puur ik, dit is mijn waarheid, dit is waar ik voor sta, dit is waar ik voor ga… een essentiële oefening met alles wat er op ons afkomt via media en politiek… pfff… dank, dank, dank voor dit medicijn …

Chaos… Schudden, trillen, me laten bewegen, afschudden… alle pijn, alle frustratie, afschudden van alle restricties; alles wat me bekneld binnenste buiten keren en afschudden… mijn wervelkolom opgeven, de strakte daarvan, het rechte… verslappen, verzachten, buigen, buigen, buigen…. en barsten… tranen… oplossen…voelen in de dans dat dit gebeurt… dat er dan vrijheid binnen druppelt… zo natuurlijk… en creatie gaat stromen… nieuwe ideeën, nieuwe mogelijkheden, ruimte…

Wat een feest als het lyrische in mij doorbreekt… dan blijkt de kamer ineens te klein… tot mijn eigen verrassing hoor ik mijzelf lachen, zie ik mijzelf rollen over de bank en gekke dingen doen… vind ik mijzelf spelend terug op de dansvloer met jullie allemaal, ja, ik heb stiekem met je gedanst… en voel ik mij werkelijk lichter worden, voel ik dat er weer ruimte is om de wereld aan te kijken en mijn plek in te nemen…

Ja, de wereld… mijn zegeningen druppelen en rimpelen de wereld in… wat is verstilling een prachtige dans… wat een heling vind ik in deze slow motion beweging… volle aandacht en concentratie… adem…verstilling…wat een rijk ritme.. zoveel groter dan mijzelf…

Ik wil mijn dansen zo graag met jullie delen…

Maybe you picked it up from Facebook or SoulRebel’s newsletter or from the 5Rhythms talking drums that corona knocked me off my feet almost two months ago…

It happened while I was teaching; one of the dancers who came to greet me with a warm hug leaned back, looked me in the face with concern and asked ‘are you alright?’

He saw it, before I had realised it… I hadn’t been able to sleep the night before, so I had been feeling a kind of hung over all day and exactly at the moment he spoke to me I realised that my not feeling well was not because of not sleeping, not sleeping was because of falling ill.

Instantly I felt my legs disappear under me. There was a whole world going on in that very moment, not being able to stand on my feet anymore, a moment of bewilderment and disbelieve… with all my will power I was not able to keep my feet…

So, surrendering was kind of the first lesson… admitting that I am not in control. In the weeks that followed I was not in control. Afterwards the whole process reminded me of giving birth, my body taking over, the only thing to be done just letting it happen and stay fluid. But that’s afterwards…

Bit by bit I surrendered to being ill, at first I kept on following my peers developing 5Rhythms zoom and live stream activities, feeling the urge to do the same myself as soon as possible, but soon corona really kicked in and started punching me around severely and in the midst of all this there was no fluidity at all. With high fevers and gasping for breath I lost sense of the world around me, progressively I also lost sense of connection, with myself, with my heart, my soul, my essence and even with my body that worked so damn hard for me… brings up tears writing this…

It was such an intense process, I am a horrible patient… before really giving up I got so angry, I was like a bear disturbed in its hibernation, like a cat in a corner lashing out… before I gave up… what a dance to surrender to powerlessness and trust…

It’s just now, writing this that I realise it has been a dance, it even has been a wave… what else… and I am in a next wave already… the healing has begun… which brings a grateful smile… while there were days that I truly felt no connection with 5Rhythms at all anymore and assumed my dancing days were over… now it’s open, we’ll see… first things first… get back on my feet again, gain strength, build up fitness… there’s space, there’s trust, there’s time…

A few weeks ago a woman, started a discussion just leaving class one before last… well, it wasn’t a discussion actually, out came a river of frustration, indignation and hurt, for which she held me and my 5Rhythms colleagues responsible… I was browbeaten and stunned that this happened just after having shared such a wonderful, wonder full, empowering dance… I felt overwhelmed, intimidated and had no answer… not for her and not for me…

The days after I kept on chewing on what had happened… I tried to untangle the turmoil of those minutes, to break them down into bits and pieces to find some clarity… I did some reading; found some quotes, but not the words that I really would have liked to share with her.

And just this morning I found them. Thank you Rachel Naomi Remen, MD. Most of the time I am grateful for those artists who know how to express the world in music, now I am grateful for this woman, who knows how to say in words what I was looking for…

“Helping, fixing and serving represent three different ways of seeing life. When you help, you see life as weak. When you fix, you see life as broken. When you serve, you see life as whole. Fixing and helping may be the work of the ego, and service the work of the soul.

Service rests on the premise that the nature of life is sacred, that life is a holy mystery which has an unknown purpose. When we serve, we know that we belong to life and to that purpose. From the perspective of service, we are all connected: All suffering is like my suffering and all joy is like my joy. The impulse to serve emerges naturally and inevitably from this way of seeing.

Serving is different from helping. Helping is not a relationship between equals. A helper may see others as weaker than they are, needier than they are, and people often feel this inequality. The danger in helping is that we may inadvertently take away from people more than we could ever give them; we may diminish their self-esteem, their sense of worth, integrity or even wholeness.

When we help, we become aware of our own strength. But when we serve, we don’t serve with our strength; we serve with ourselves, and we draw from all of our experiences. Our limitations serve; our wounds serve; even our darkness can serve. My pain is the source of my compassion; my woundedness is the key to my empathy. Serving makes us aware of our wholeness and its power. The wholeness in us serves the wholeness in others and the wholeness in life. The wholeness in you is the same as the wholeness in me.

Service is a relationship between equals: our service strengthens us as well as others. Fixing and helping are draining, and over time we may burn out, but service is renewing. When we serve, our work itself will renew us. In helping we may find a sense of satisfaction; in serving we find a sense of gratitude. What is most professional is not always what best serves and strengthens the wholeness in others. Fixing and helping create a distance between people, an experience of difference.

We cannot serve at a distance. We can only serve that to which we are profoundly connected, that which we are willing to touch. Fixing and helping are strategies to repair life. We serve life not because it is broken but because it is holy. Serving requires us to know that our humanity is more powerful than our expertise.

In forty-five years of chronic illness I have been helped by a great number of people, and fixed by a great many others who did not recognize my wholeness. All that fixing and helping left me wounded in some important and fundamental ways. Only service heals. Service is not an experience of strength or expertise; service is an experience of mystery, surrender and awe. Helpers and fixers feel causal.

Servers may experience from time to time a sense of being used by larger unknown forces.
Those who serve have traded a sense of mastery for an experience of mystery, and in doing so have transformed their work and their lives into practice.”

~Rachel Naomi Remen, MD~