Rimpelingen in ons universum… zo werd -als relativerende troost- de persconferentie van 2 november genoemd door een vriendin van mij, toen ik haar verdrietig en boos appte dat de overheid mij tuk heeft: ik moet gaan scannen en onderscheid gaan maken tussen dansers, jij mag naar binnen en jij niet… op basis van een groen of een rood scherm…
Op deze manier dansers scannen bij de zaal, of voorlopig stoppen met dans aanbieden totdat deze idiotie voorbij is…
Dat zou dus voor mij persoonlijk geen werk en geen inkomen betekenen, maar bovenal niet kunnen bieden wat juist zo ontzettend nodig is -empowerment door beweging en dans- om enigszins gezond te blijven in deze wereld die niet meer gaat over geneeskunde, gezondheid en welzijn, maar over politiek, propaganda, manipulatie, belangenverstrengeling en polarisatie …
Het huidige gebeuren doet mij sterk denken aan Publieke Werken, een boek van Thomas Roosenboom, waarin een man aan het begin van het boek een grote inschattingsfout maakt en waarvan je denkt, daar zal hij wel van leren… maar nee… hij doet precies het laatste wat je zou moeten doen en maakt de ellende alleen maar groter… en dan denk je… daar leert hij van… nu zal hij wel beter weten, maar nee… het gaat van kwaad tot erger en dat nog eens in het kwadraat. Het hele dikke boek door neemt hij de meest ondenkbare stomste beslissingen tot ver in het absurde toe…. als lezer zit je met kromme tenen, verontwaardiging, plaatsvervangende schaamte voor zijn waanzin en vooral ongeloof, ongeloof over zoveel stupiditeit… ik kreeg het boek bijna niet uitgelezen van ellende…
Ga het vooral niet lezen zou ik zeggen… maar dat hoeft ook niet… op een bepaalde manier zitten we er nu zelf midden in… steeds als je denkt gekker zullen ze het toch niet maken… maar ja, dan toch wel…
Laten we luisteren naar Pina Pausch… haar oproep volgen:
‘DANCE! DANCE!!!! Otherwise we are lost!”
